Ścieżka skończyła się, i co teraz? Zostawić rower gdzieś w lesie i pieszo odnaleźć początek Słupi? Nonsens, a nuż nie odnajdę go w lesie, albo trafi nań jakiś przypadkowy złodziej rowerów? Zacząłem prowadzić jednoślad, a po chwili z radością ujrzałem, że idę we właściwym kierunku, bo w dole ujrzałem szemrzący strumyczek.
I nawet przez pierwsze kilkanaście kroków nie było źle… ale przełom nastąpił, gdy w tylne koło wkręciła się gałąź. Nie pamiętam momentu kontaktu z runem leśnym, bo stało się to jakoś szybko, ale jeszcze dziś wyraźnie widzę nad sobą kierownicę i coraz wolniej kręcące się koła.
Kwadrans wcześniej.
W wyśmienitym humorze opuszczałem wieś Długi Kierz, gdzie łatwo zweryfikowałem źródło Łeby.
Niecałe 7 kilometrów później dojechałem do kolejnej kaszubskiej wsi,
w której powinna przychodzić na świat Słupia. Sprawa wydawała się banalnie prosta – według licznych publikatorów Słupia „zaczyna” się w Sierakowskiej Hucie, na lewo od asfaltowej drogi prowadzącej do Sierakowic. Tyle, że na miejscu ujrzałem, iż całkiem dojrzały już strumyk płynie wcześniej. A konkretnie, to po prawej stronie drogi z dwóch przeciwnych kierunków płyną dwa strumyki łączące się tuż przed drogą. Następnie poprzez nieszczelne betonowe przepusty – już jako jednolita rzeczka płynie sobie Słupia do Bałtyku.
Z łatwością ustaliłem, że głównym ciekiem początkowym rzeki jest ten płynący od strony lasu (czyli północny) i zacząłem jechać pod górkę, aż „ścieżka skończyła się, i co teraz?”
Ano cóż, pozostałą robotę wykonał za mnie dron, gdyż na początek Słupi składaja się liczne rowy z pól i byłoby mi trudno ocenić, który jest ten najbardziej wydajny. W każdym razie na poniższym filmie widać, gdzie wody z różnych rowów łączą się tworząc początkowe ramię rzeki Słupia.
Oczywiście, załączam moją mapę źródeł głównych rzek Polski.
I filmik.
